درس خارج تفسیر آیت الله مروارید(زیده عزه)خراسان رضوی

«إنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ إِذا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیاتُهُ زادَتْهُمْ إیماناً وَ عَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ«۲»
«الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ«۳»
«مؤمنان،تنها کسانى هستند که هر گاه نام خدا برده شود،دل هاشان ترسان مى گرددو هنگامى که آیات او بر آنها خوانده مى شود، ایمانشان فزون تر مى گردد; و تنها بر پروردگارشان توکّل دارند.»
آیت الله مروارید ذیل آیات دوم و سوم سوره مبارکه انفال بیان کردند که خداوند متعال ۵ صفت را برای مومنین کامل بیان فرموده که سه صفت مربوط به قلب است و دو صفت مربوط به جوارح اما صفت های قلب عبارتند از: «وجل» قلب عند ذکر الله،زیاد شدن ایمان هنگام تلاوت آیات و توکل و دو صفت جوارحی:اقامه نماز، انفاق.
«وجل» یک نوع دلواپسی و نگرانی همراه با رجاء را گویند ولکن «خوف» ترس صرف است.نسبت بین وجل و خوف عام و خاص مطلق است،وجه جمع صفت وجل با نفس مطمئنه بدین صورت است که مومنین اعتقاد راسخ و ایمان محکم به خدا در مصیبت های مختلف دارند و یاد خدا دلهایشان آرام میگیرد ولکن باز هم در قلب خود ترس همراه با رجاء دارند که آیا عملشان مقبول حق تعالی است یا خیر؟ و این منافاتی با نفس مطمئنه ندارند و ممکن است انابه ها و دعاها و توبه های معصومین علیهم‌السلام حمل بر این شود
آنقدر معرفت بالاست که ترک مستحب بلکه ترک اولی را برای خود گناه می‌دانند.